
در این آلبوم، بر آن بوده ایم تا با پرهیز از ملودی مدلهای ردیف، به کشف ظرفیتهای تازه در موسیقی ایرانی برآییم، تا افزون بر بهره گیری از صدادهی مبتنی بر زیبای شناسی موسیقی ایرانی، از الگوهای ملودیک ردیف اجتناب کنیم. این امر را با استفاده از فضایی هارمونیک و کنتراپونتیک، و مبتنی بر تجربهای شخصی، آزمودهایم. خلق چنین فضایی، به خصوص در قطعات میانه ی آلبوم به بعد، به بیان تجربه ی زیسته و دغدغه های این روزگار پدیدآورنده ی آن انجامیده است. ساختار گروه با استفاده از دو کمانچه، کمانچه آلتو و کمانچه باس شبیه به ساختار کوارتت زهی در موسیقی غربی است و از این طریق کوشیدهایم همراه با بیان پهنهی یاد شده، تواناییهای بیمانند این سازها را هویدا سازیم. عالوه بر تامین ساز کمانچه باس نوازندگی با آن نیز چالش مهمی بود که نیما پورفوالدی نوازندهی کمانچه، با تمرکز و تمرین فشرده این امر را به عهده گرفت؛ و این کوشش به هدف اولیه ی گروه مبنی بر ضبط آثار به صورت گروهی و همزمان جامهی عمل پوشاند. امیدواریم در آینده این چهارنوازی بیانی پخته تر و غنی تر را بپروراند.
امین میرزایی بهار 1404
با سپاس از: پدرام پورقاضی، شهریار شکرانی مدیر موزهی موسیقی اصفهان، مجید رفیعیان مدیر مؤسسهی فرهنگیـ هنری بستهنگار و ابراهیم حاج هاشمی
درج نظر